Sevgili Anneciğim.
Çok uzun süredir seni bekliyorum. Seni beklediğimi sen göremiyorsun. Çünkü hala doğmak istemiyorsun.
Fakat artık tek başıma üstesinden gelemeyeceğim konular var. Mesela artık dostlarım olsun istiyorum. Sırlarımı paylaşabileceğim. Güven duyabileceğim. Sen bana yardım etmelisin. Nasıl seçeceğimi bilmiyorum bu insanları.
Ve hoşlandığım bir oğlan var. Ama bana kötü davranıyor. Bu yüzden onun benden hoşlanıp hoşlanmadığından emin değilim. Bundan nasıl emin olacağım.
Kıyafetlerim konusunda seçimim doğru mu bilemiyorum. Bazen arkadaşlarım tarzımla dalga geçiyorlar ve ben çok utanıyorum.
Derslerim çok kötü bu aralar. Bir türlü dikkatimi veremiyorum. Canım hiç ders çalışmak istemiyor. Sürekli arkadaşlarımla sosyal sitelerde sohbet ediyoruz.
Çok fazla abur cubur yemekten göbeğim çıktı. Kıyafetlerimden taşıyor. İçime çekiyorum kimse fark etmesin diye.
En kötüsü de bazen ağlamak istiyorum ama gözyaşımı silecek ve başımı sevgiyle okşayacak bir el yok. Anneler doğmamış çocuklarının hayalini kurar gibi ben doğmamış annemin hayalini kuruyorum. Bu zıtlık duygusunun beni düşürdüğü karmaşık hisleri uyuşturan bir narkoz buldum.
Seni sezaryen ile aldırıyorum haftaya.
Sevil Koçarslan Özdemir
