Ezan okunuyor, öncesinde çanlar çalmıştı. Kelimeler ve tını birbirini takip etmiş, ilahi gücün resitali eşliğinde edilen dualar, okunan ilahiler, yükselen duygular ile ruhuma mini bir konser olmuştu.
Bir kış sabahı nefesi gibi ruhumu ilahi aşk’a, sonraki yaşama, benden önce bana ait olan sonsuzluğuma çağıran duygu “Ölmek mi daha zor, doğmak, yeniden doğmak mı?” sorusunu düşürdü zihnime. Aşk’tan kaçış, kaçışlar ağı içinde ölmekse, aşk’a teslim olmak yeniden doğmak mıydı? Yeniden doğmak için ölmeyi bilmek gibi. Bir insan kaç kez ölebilir, kaç kez yeniden doğabilir ki. Kaç kez sevebilir, kaç kez bir seferde nefes alabilir. Vermeden alabilir mi. Almak vermek, doğmak ölmek, aşık olmak, aşk olmak…
Kum saatinde yaşatılan aşklar…
Yağmur damlası olduğumu düşleyip, yansıttığım ışığın altından geçmeye çalışmak gibi bir his, aşk’a teslim olma yolculuğum… Ruhumdan, tenine olan yolculuğumda, dokunmak, her bir rengin ışıltısı ile hayallere dalmak, umut etmek, varoluşun anında geleceğe yaşamak, beni aşk’a teslim eden duygu. Sessizce kimseye farkettirmeden, gün doğumundan daha fazlasını isterken, çırılçıplak kalmıştım hakikate ulaştığım aşk karşısında.
Sonra aşk’tan kaçışımı düşlüyorum, gidişimi… Sessiz ve ağır olmalı, sevgiye dair bağın, her bir telinin koptuğunun acısını hissetmeliyim. Elimle, tırnaklarımla… Parmaklarımla, kalbimden önce kanarcasına koparmalıyım, belki o zaman unuturum, belki o zaman kendime acımaktan vazgeçerim. Belki de her gün, her saat içmeliyim, uyuşturmalıyım bedenimi, susturmalıyım zihnimi. Belki de ilahi tınıların, ruhuma ışık tutan kaynağa çağırmasını hissetmeliyim. O parlak, huzur veren ışık yolunun açılması, bedenimle olan bağın kopması için ışığın içindeki kutsal aşka yürümeli, yeniden doğmak için ruhuma izin vermeliyim belki de . Sıcak ve samimi, aldanış yok, acı yok, sadece sevgi ve huzur var ışığın yolunda, umut var. Yaşanılan hayat karşısında, vaat edilene karşı koymanın ne anlamı var ki ?
Koşulsuz sevgiden hakikate ulaşmış aşk çırılçıplaktır, teslimiyettir.
Servet Orhan
