Hep mi Pazar sabahları ilham gelir insana?
En son yine bir Pazar sabahıydı, tesadüfen şahane bir gökkuşağı görmüş ve
hemen yazımı yazmıştım,
soluksuz.
Şimdi yine bir Pazar sabahı,
babamı işe uğurladım,
örgü örerken, aklıma düşünceler doldu.
“Sadece ana odaklan, sadece ana odaklan,
kaçıncı ilmekteydim, 4 tanede bir keseceksin, of yine kaçırdım sayıyı, tamam sayarım nolcak, oh tamam şimdi kesicem, babamın kokusu üstümde kalmış ne güzel, çocukkenki gibi, hımm işler çok, yarın Pazartesi, bugünden biraz baksam iyi olur, yine yoğun bir hafta, hayır sadece ana odaklan, örgünü ör, güzel şeyler düşün, not defterimi indirseydim aklıma gelenleri hemen not ederdim, off kaçıncı ilmekteydim…” diye düşünürken buldum kendimi.
Zihminden o kadar çok düşünce aynı anda geçiyordu ki, bilgisayarı aldım, başladım yazmaya, bu anı hep hatırlamak istedim sanırım.
İlham demişken; mimarlık birinci sınıf, hocamız, adı da İlhan’dı, ilk ödevimizi verdi, yollarken, “Arkadaşlar, ilham bir gece ansızın gelmeyecek” demişti gülümseyerek. Gerçekten de yaratım emek gerektiriyor her şeyde olduğu gibi.
Konu nereden nereye geldi.
Demek insan bazen aklında gezinenleri aktarmak istiyor olduğu gibi, o zaman devam…
Aslında aklımdaki konu, burnumda kalan kokuydu, babamın kokusu.
İnsan hep mi aynı kalır.
Babamın yoğun çalıştığı, onu az gördüğüm zamanlar, o hazırlanırken sesini duyup uyanıp, tam gitmeden önce, ayakkabılarını bağlamak için eğildiğinde, benim boyuma indiğinde, boynuna sarılıp uğurlarmışım, halam anlatır. Ben de hafızamı zorlayarak, belki de duyduklarımdan o anı var ederek, gülümseyerek hatırlardım o anları.
Bu sabah babamın kokusuyla uyandım, hemen aşağıya indim, her zaman olduğu gibi tam da kapıda yakaladım, ona sarıldım ve annemle uğurladık.
Düşündüm, demek bazı şeyler hep aynı kalıyor.
İnsanın kokusu ve onu sevme şekli.
İyi ki de kalıyor.
İnci Damla Çiyan
28.02.2021
09:17 / Kuşadası
